restaurant

Restaurant

Vrijdag 13 mei

Het enige en wat alternatief aandoend restaurant van de camping; namelijk op een met zand bedekte plaats, ingericht met picknicktafels , uiteraard in de buitenlucht zag er (zover we dit in het donker konden zien) sfeervol uit.

Gelukkig werd er een olielamp op de tafel gezet zodat we de menukaart en elkaar nog enigszins konden bekijken.

We  werden naar een tafel begeleid, en na de nodige miscommunicatie, kregen Ruud zijn kipschnitzel met patat (in plaats van rijst) en ik mijn burger met salade.

We hadden inmiddels al het idee dat de camping religieuze activiteiten verzorgde. Het bleek dat we op deze vrijdagavond enorm in de prijzen vielen omdat er een moeder met haar zoon achter een tafel en microfoon zaten.

De vrouw van middelbare leeftijd kondigde met een goede stem een heuse karaoke avond aan. En dat terwijl er toch zeker drie tafels bezet waren!

Om de beurt zongen zoon, moeder en een nog jong meisje de ene evergreen na de andere. De tafel achter ons, stoere kerels met hun vrouwen, konden het niet meer aanhoren en na ruim voldoende bier, vatten ook zij de moed op om achter de microfoon te staan kwelen.

Helaas kreeg ik Ruud niet zover (waar kun je beter af gaan dan ergens in de bush in Zuid Afrika) maar was ik al wel volop aan het dansen in het zand. (mogelijk de invloed van de niet al te lekkere rode goedkope wijn)

Uiteindelijk met de medewerkers van het restaurant (5 mensen) gezamenlijk “No Woman, No Cry” gezongen.

Ondertussen had Ruud opgemerkt dat de moeder en de zoon elkaar hevig zoende en mogelijk  een ander soort relatie hadden.

Op het hoogtepunt van de avond (zeker al 22.00 uur) naar onze camper vertrokken en herinneringen opgehaald aan mijn vroegere soosavonden eveneens door de kerk georganiseerd.

De volgende dag  ontbijt genomen in de McDonalds omdat we hoopten hier gemakkelijk Wi-Fi te krijgen.  Dit ging erg moeizaam en omdat Ruud niet snel opgeeft is het hem gelukt om een blog te versturen. Helaas zonder foto’s en mij lukt het niet om contact met de kinderen te krijgen. Dit levert wat frustratie op en het ontbijt was ook al niet de moeite waard.

Vervolgens opnieuw naar Durban gegaan en door de Botanische tuin gelopen.  Op onze camper werd ondertussen strikt gelet door een jonge knul (voor 30 Rand).

De tuin was prachtig en echt de moeite waard. Er werden vele trouwerijen en kinderfeestjes gevierd wat het tot een kleurrijk geheel maakte. Veel Indiase mensen wonen in Durban en de mensen zijn dol op witte bruiden en fel gekleurde gasten.

Na dit bezoek nog door een rijke en hippe buurt van Durban gereden om vervolgens zonder enige overgang in een zeer armoedig, druk bevolkte wijk terecht te komen. De zwervers (zowel blank als zwart) bij de verkeerslichten stemmen mij elke keer weer tot mededogen.

Tegen de avond zelf wat hapjes, eieren, salade, verse ananas klaargemaakt in de camper.

Vanmorgen om zeven uur begon de kerkdienst op het kampeerterrein. Zeker veertig auto’s stonden geparkeerd bij een laag gebouw en we konden we de lage stem van de voorganger te horen.

Tegen achten vertrokken we richting Port Shepstone met de hoop en de verwachting mogelijk weer een camping met een mooi uitzicht op zee te vinden. Dit bleek lastiger te gaan dan een paar dagen geleden. Na ongeveer 2.5 uur rijden een camping gevonden in Trafalgar. Prachtige vegetatie en weliswaar iets verder dan we gewend zijn, panoramisch uitzicht op zee.

Niets mis mee dus; behalve dat het in een uitgestorven dorp blijkt te liggen. De huizen erom heen hebben torenhoge hekken met prikkeldraad en stroom. In de wijde omtrek niet een gezellig terras (laat staan een met WI-FI)of restaurant.

De avond eindigde dus wederom met eieren , salade, geen ananas(was op) en wat chips in de camper.

Morgen is het plan een flink stuk te rijden naar East Londen, waarbij we Kokstad passeren.