Naïef

De afstand naar East Londen blijkt ruim 500 km. te zijn. Dit is teveel om dit op één dag te rijden. We kiezen dan ook voor een alternatief, namelijk om na ongeveer 240 kilometer een tussenstop te maken in de stad Mthatha (ook wel Umtata genoemd).

Hoewel de naam dit niet doet vermoeden hoopten we op een echte stad met restaurantjes en terrasjes. We hadden al gezien dat er geen mogelijkheid zou zijn om op een camping te overnachten en wilden daarom gebruik maken van een B&B of guesthouse.

Rond ongeveer 15.00 uur kwamen wij aan in Mthatha. We dachten al het een en ander aan afrikaanse steden te hebben gezien maar dit sloeg werkelijk alles.

Zoveel drukte, auto’s waardoor het leek of dat de hele stad in een grote file stond, mensen die dwars over de onverharde straten liepen, kortom complete chaos.

En… alleen maar zwarte mensen. Mensen die midden op de staat stil stonden, handel aan het drijven waren aan de kant van de weg op een doek zaten.

Gelukkig hadden we net voor de stad geruild en zat Ruud weer achter het stuur.

Feitelijk was dit niet de stad en de plaats waar je met zo’n grote bak vooruit kwam. Dankzij het brutale rijden van Ruud; en het feit dat we toch een groot gevaar voor anderen zijn, kwamen we nog enigszins vooruit.

Zowaar zag ik een bord met daarop de tekst 'tourist information' en trok ik de stoute schoenen aan om snel even daar naar toe te lopen. Ik wilde hier een advies voor een B&B proberen te krijgen.

Nergens een ingang of deur te bekennen. Dan maar weer snel terug naar de camper. Er zal niets anders opzitten dan zelfstandig een plek voor de nacht te zoeken. Nadat we in rondjes in de stad reden; alle nog mindere buurten hebben gezien (met de deuren op slot) besloten we terug te gaan naar de grotere weg waar we wel, bordjes met daarop 'Lodges', hadden gezien.

Zelfs een met 'Riverlodge' wat toch wel een bepaalde belofte met zich meebracht.

Nadat we het bordje hadden gevonden en de aanwijzingen volgde kwamen we op een zeer slechte onverharde weg terecht. Langs de kant van de weg een grote vuilnishoop en hier en daar wat zwerfhonden.

Vrij snel kwamen we bij de beloofde lodge en een Afrikaans meisje van ongeveer 16 jaar opende de poort voor ons. Het was een smalle ingang maar we dachten op aanwijzingen van het meisje en mij naar binnen te kunnen.

Ineens een hels kabaal wat niet goed klonk. Ruud ging kijken en kwam terug met de woorden: Zo er zit een gat bovenin de camper. We stonden geheel klem tussen de poort en konden niet meer voor of achteruit.

Na even te hebben nagedacht kwam Ruud met een oplossing. Hij wilde de camper opkrikken zodat er wat speling zou komen.

Op de kleine patio bevonden zich twee, wat gezette Afrikaanse heren, keurig in de kleren. Naast een van de heren een vrouw. Het meisje (mogelijk de dochter van de eigenaresse) en de andere mensen deden niets om ons te helpen en stonden vrij stoïcijns te kijken. Ruud lag op zijn buik in het zand en was bezig om de wagen op te krikken. Mijn rol was dat ik in de gaten moest houden of er beweging in zat. Uiteindelijk lukte dit maar was er nog te weinig ruimte om de camper eruit te krijgen. Ruud vroeg een van de heren te helpen met het hek op te tillen en uit de rails te laten lopen. Met enige tegenzin hielp de vadsige man en kwam de camper twee centimeter vrij te staan .

Blij dat dit plan gelukt was en Ruud de auto naar voren had gereden zochten we opnieuw contact met het meisje en vroegen haar wat de nacht zou gaan kosten.

En of er een mogelijkheid was om ontbijt of avondeten te krijgen.

We hadden al besloten niet meer naar Mthatha terug te willen en er moest toch gegeten worden.

De prijs was laag (240 R) maar eten was niet mogelijk. We moesten nog even wachten tot dat er een kamer schoon was gemaakt, zo vertelde het meisje.

We dachten toch maar gebruik te maken van een kamer mar tijdens het wachten en het rondlopen zagen we kleinen ruimtes met alleen een bed met omgewoelde lakens. Ruud opperde ineens dat hij dacht dat het meer een gelegenheid is voor mannen en vrouwen om hier de liefde te bedrijven (en mogelijk een kamer per uur te huren).

Ineens had ik het ook door en wilde zo snel mogelijk weg.

De camper die net met moeite stond moest dan ook weer uit de patio worden gereden maar dat moest hoe dan ook.

Binnen een paar minuten aan het meisje doorgegeven dat we toch echt liever een kamer met ontbijt wilde. Naast de camper gestaan om aanwijzingen aan Ruud te geven hoe uit te rijden. Het plastic kapje (stuk uit de camper) wat Ruud had terug geduwd waren we, dit bleek een paar honderd meter later, verloren.

Ruud terug gelopen om even later terug te keren met het verloren stuk camper.

We besloten nog een laatste poging te wagen om een hotel te zoeken en indien dit niet mogelijk blijkt toch door te rijden naar East Londen (eigenlijk veel te ver maar ja).

Ditmaal was het geluk met ons. Na een klein stukje gereden te hebben op de grote weg langs Mthatha zagen we een benzinestation, supermarkt met daarnaast een hotel.

De fles witte wijn, bij de maaltijd in ‘Mike’s Kitchen’, heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. Het hotel was eenvoudig maar veilig en we hebben zelfs nog redelijk kunnen slapen.