Stil

Op zondagochtend besloten we verder te reizen, na uiteraard het bekende ochtendritueel van het hete ochtend bad.

We spraken nog even met onze avontuurlijke  Zuid Afrikaanse buurman, een man van 69 , die door heel Europa heeft gefietst. Graag wilde hij zijn zelf geschreven boek over deze reis aan ons slijten.

Vandaag is de eindbestemming L’Agulhas; het meest zuidelijke puntje van Zuid Afrika. Na ongeveer drie uur kwamen we aan in dit plaatsje en reden vol goede moed naar de enige camping die dit dorp rijk was.

De camping was leeg en gesloten. Het dorp doet opnieuw denken aan een willekeurige badplaats in Nederland, en dat op een koude winderige dag.

Ons oorspronkelijke plan vraagt om aanpassing en we besluiten een klein stukje terug te rijden naar de Struisbaai in de veronderstelling dat we daar op de camping terecht zouden kunnen. Niets bleek minder waar, prachtige plekken met zicht op de oceaan maar ook deze camping is gesloten.

De volgende aanpassing gaat naar Hermandes , een bekende plaats , nog dichter bij Kaapstad zo’n 80 km. verder.

Daar aangekomen vinden we een camping aan de Atlantische oceaan waar behalve wij nog zeker drie andere kampeerder stonden.

Een lange smalle camping met enorme toiletgebouwen, vrij leeg, saai en omdat het al tegen vijven liep en de schemering begint te vallen, ook nog vrij koud.

Ik merk dat ik dit kamperen heb gehad. We hebben mogelijk wel 17 campings gezien de afgelopen weken. Het weer wordt minder, de dagen nog korter en de campings dus nog stiller.

Ruud heeft wat minder last van dit gevoel en heeft zoals meestal een positieve kijk op het geheel.

De volgende ochtend is erg koud en vochtig en we belonen ons zelf met een ontbijt in de stad. (misschien zelfs wel WIFI?!)

Na een ontbijt, met warme chocomelk en koffie lopen we langs het prachtige pad langs de kust in de hoop walvissen(het seizoen is net begonnen) te kunnen spotten. Ondanks dat we geen walvissen of dolfijnen hebben gezien genieten we volop van de prachtige natuur. We zien veel klipdassies, lijken een beetje op otters.

Na nog wat warme chocomelk en koffie en een telefoontje (hoera WIFI)met Martijn zijn we weer voldoende opgewarmd om verder te reizen.

We, of eigenlijk ik, hebben besloten om in een guesthouse of anderszins te slapen. Alles is goed maar niet meer op een lege en koude camping. Na wat gedoe, gezoek, vragen en contacten met de politie vinden we een Guesthouse in Muizenberg.

De enige gelijkenis met het vorige guesthouse is dat het ook hier moeilijk inparkeren is. Met behulp van de vriendelijke eigenaar, een voormalig vrachtwagenchauffeur lukt het Ruud de grote camper op de kleine binnenplaats te stallen. Eenmaal binnen wat ontlading van alle teleurstellingen en spanningen.

Het is wat lastig weg te lopen in Afrika dus besloten we het snel weer bij te leggen en hebben heerlijk gegeten in een naburig restaurant. Waar we , zowaar zonder tevoren gewaarschuwd te worden, lopend naar toe zijn gegaan.