KwaZulu Natal

Van Swaziland terug naar (echt) Zuid Afrika

Zaterdag 7 mei

Nadat we gezamenlijk gegeten hebben met onze nieuwe vrienden(ha, ha) die precies dezelfde camper als wij hebben gehuurd bij BOBO wilden we de volgende ochtend vertrekken uit Swaziland.

’s Nachts hadden we het al horen regenen en ook in de ochtend was er nog een lichte miezerregen.

Mogelijk door de grijze lucht en de regenval zag alles er toch een stuk somberder uit en leken de mensen ook meer in zichzelf gekeerd.

Na ongeveer een uur rijden was er een zeer hevige regenval waarbij het leek of delen van de weg werden weg gespoeld. Een aantal Afrikaanse mensen die langs de weg liepen en niet over regenkleding beschikten werden doornat.

Door het slechte weer passeerden we de stad waar we boodschappen hadden willen halen. Gezien de afstanden van winkels en dorp of stad was het in elk geval noodzakelijk om water en wat eerste benodigdheden te halen. 

Na ongeveer 2 uur rijden een kleine SPAR ontdekt ; een slecht gesorteerde winkel met derderangs fruit. Toch maar het hoognodige gekocht.

Na weer een behoorlijke afstand eindelijk de grens van Swaziland bereikt en uiteraard opnieuw de nodige stempels in onze paspoorten gekregen.

We willen vandaag als eindbestemming naar de provincie Kwazulu Natal, om naar een camping langs de Indische oceaan te gaan.

Via de TomTom wisten we dat het ondanks dat het niet heel veel kilometers zou zijn wel lang zou duren. En hier en daar wat onverharde wegen.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee en toen we rond 15.00 uur (eigenlijk nog steeds op zoek naar een restaurant voor een warme lunch) dan ook op een hobbelige, niet geasfalteerde weg terecht kwamen, waren we niet verrast.

Echt Afrikaans: honderden mensen in felgekleurde kleding, overal marktkraampjes, koeien, geiten en zelfs varkens op en langs de weg. We keken onze ogen uit en besloten maar niet op deze plek iets te gaan eten of kopen. Deze plaats was duidelijk niet voor toeristen.

Na nog een uur onverharde weg, wat overigens een oorverdovend lawaai in de camper geeft begon het plezier al wat af te nemen.

Het was al 16.15 en de ervaring leert dat de duisternis snel invalt en we rond 17.00 op een camping moeten aankomen. Nog steeds zien we mensen langs de kant van de weg lopen. Vrouwen (soms zonder schoenen) en kinderen. Over het algemeen wordt er naar ons gezwaaid wat een ambivalent gevoel geeft. Zoveel armoede tegenover zoveel rijkdom. Hutjes vlak langs de weg gebouwd vaak bovenop hun eigen afval. Hier is nog geen sprake van afvalscheiding.

Dit is dus ook Zuid Afrika en ik bemerk dat ik er verdrietig van wordt en graag wat zou willen betekenen.

Wat kan een onverharde weg lang zijn en duren…Rond 17.00 uur komen we in de buurt van onze camping waar we nagenoeg alleen staan. Een grote zandplek, hier en daar zie ik wat onbekende beesten wegschieten. Gelukkig is mijn held Ruud onbevreesd en stelt hij mij gerust. Na onze zelf gekookte chili con carne (wel weer onder begeleiding van een goed glas ZA wijn) rond 21.00 naar bed gegaan.)

Zondag (8 mei) een prachtig restaurant en een pad naar de Indische Oceaan ontdekt.

Wat een ervaring om met zijn tweeën op een vrijwel leeg en enorm strand te lopen en allerlei fossielen, vissen te ontdekken. En dan te kijken en te luisteren naar de golfslagen die zo hoog als huizen zijn.

Na een lunch op weg naar onze camper waar ons een flinke, onaangename verassing te wachten stond.

De apen, en niet weinig ook hebben onze auto en vooral eten ontdekt. Dus behalve dat de prullenbak geheel leeg was gemaakt zijn ze zelfs middels de hor binnen gekomen. Schade: overal eierschillen(hebben een gekookt ei gegeten) droge spaghetti en vooral overal vieze poten op het bed. De apen (tientallen) bleven zitten en begluurden ons vanuit de struiken. Erg onaangenaam en eng.

Daarna naar een andere plaats op de camping verhuisd; nu inmiddels echt de enige op de zeer grote camping met meer dan vierhonderd ruime plaatsen. Bed verschoond, alles schoongemaakt en dat nog wel op de zondag.