Hindernis

Enkele weken geleden al een hele grote opvouwbare reistas gekocht op de Albert Kuip. Dit is prettig want deze tas heeft precies het formaat wat de KLM toestaat en er kan heel veel in. Tegen alle adviezen van vrouw en kinderen in heeft Ruud de tas dan ook tot de nok toe gevuld. Volgens zijn zeggen gaat het om het totaalgewicht van meerdere personen.

We mogen elk 23 kg. vervoeren.

Woensdagochtend 27 april 7.45 uur

Wat fijn alles gaat geautomatiseerd. Dus ook het wegen en inchecken van de koffers. Dit betekent dat we niet uit kunnen leggen aan een persoon(wie dan ook) dat Ruud mogelijk een iets zwaardere tas heeft dan die van Patricia.

Dan de tassen op de weegschaal en ai dat valt wat tegen ;de tas van Ruud weegt 32 kg. De tas van Patricia maar de helft.

Zwetend, elkaar proberen geen verwijten te maken , worden we gesommeerd uit de rij te gaan en op een andere plaats (waar we de andere reizigers niet in de weg staan) te wikken en te wegen.

Ruud, inventief als altijd haalt t-shirts en broeken uit de enorme tas en verdeelt een en ander onder in onze handbagage. (past nog net want elk mag 12.3 kg. aan handbagage meenemen)

Plan B slaagt na veel gerommel, overhevelen en creativiteit slagen we erin een en ander kloppend te maken.

Na alle zeer strenge (en op schijnbare veiligheid gerichte controles) waarbij Ruud zich elke keer opnieuw druk maakt over de soms doelloze acties , komen we eindelijk in de taxfree zone terecht. Hier hebben we alleen nog maar zin in het kopen van een LINDA voor beide seksen en een kop thee. Na een voorspoedige vlucht worden we gehaald  door de zoon van de eigenaar van het guesthouse. Na een praatje en een glaasje witte wijn van het land gaan we rond 23.30 uur te bedde.

Donderdag 28 april

Na een heldhaftige poging om in de vroege ochtend te gaan zwemmen toch maar overgegaan op het Engelse ontbijt. Goed ontbijt gelardeerd met allerlei achtergrond en (soms politieke mening van onze gastheer) en dit gesproken in de Engelse taal.

Op tijd gehaald door Camperververhuur BOBO en na de nodige instructies letterlijk en figuurlijk hortend en stortend vertrokken naar de dichtstbijzijnde Afrikaanse supermarkt.

Met een goed gevulde koelkast op weg naar de camping de Rust(tevoren besproken) en het avontuur..

Na een stuk snelweg en file (gelukkig toch iets bekends) ineens een afslag en een heel stuk onverharde weg met veel gaten en kiezels. De camper en alle spullen trilde, de pannen vielen haast uit de kast maar na een kelin kwartier kwamen we aan en werden we vriendelijk welkom geheten.

Een twee meter hoog hek, drie grote blaffende honden en schijnbaar de eigenares, die nadat Ruud de moed had gevat uit de camper te gaan, een streng STOP riep..

Pas nadat zij de honden tot stilte heeft gemaand kwam zij door de poort van het hek naar buiten en bleek zij veel aardiger te zijn dat dat zij eruit zag.

Nog een kilometer op de onverharde weg en dan zouden wij de camping vanzelf tegenkomen. Nadat Ruud(ik bleef angstig in de camper zitten)contant had betaald mochten wij onze weg vervolgen.

Opnieuw een enorm gehobbel, geschud en lawaai ineens een soort oase met keurig gezaaid en gemaaid gras. Een keurige geciviliseerde camping!

Ruud even de elektriciteit aansluiten en Patricia op weg naar het geluid van het stromende water. Wat fantastisch en ineens oog in oog met een anderhalve mater grote leguaan!  Het stromende riviertje kon ook nog Frankrijk zijn.. maar de leguaan maakt ineens alles heel helder.

Namelijk we zijn in Afrika. Nadat we vanavond onze buren hebben gesproken die zich reuze vriendelijk opstelde maar tussen neus en lippen vertelde dat er regelmatig olifanten langs de rivier lopen. Dus vlak achter onze camper wisten we het zeker..

We zijn in Afrika.